علاوه ‌بر‌ این، آن‌ها نشان دادند که چگونه اکثر فعالیت‌های ریتمیک ژنی به‌وسیله‌ی این هورمون‌ها کنترل می‌شود. وقتی این کنترل از بین می‌رفت، سطوح خونی قند و چربی تحت ‌تأثیر قرار می‌گرفت. این امر توضیح می‌دهد که کبد چگونه سطوح خونی قند و چربی را به‌طور متفاوتی طی روز و شب کنترل می‌کند. پژوهشگران در مرحله‌ی بعد، از آن جایی که گیرنده‌ی گلوکوکورتیکوئیدی یک هدف دارویی رایج در ایمنی ‌درمانی است، اثرات ژنومیک آن را پس از تزریق داروی دگزامتازون مورد بررسی قرار دادند. دگزامتازون یک گلوکوکورتیکوئید مصنوعی است که این گیرنده‌ها را فعال می‌کند. دکتر فابیانا کوآگلیارینی توضیح می‌دهد: ما با این آزمایش دریافتیم که پاسخ به دارو در موش‌های چاق با موش‌های لاغر تفاوت دارد. این نخستین بار است که نشان داده می‌شود رژیم غذایی می‌تواند پاسخ دارویی و هورمونی بافت‌های متابولیکی را تغییر دهد.

بینش‌های جدید برای درمان بیماری‌های متابولیکی و کرونوتراپی

گلوکوکورتیکوئیدها گروهی از هورمون‌های استروئیدی طبیعی یا مصنوعی مانند کورتیزول هستند. آن‌ها دارای خاصیت ضدالتهابی و سرکوب ‌کننده‌ی سیستم ایمنی هستند و می‌توانند فعالیت سیستم ایمنی را کنترل کنند. به‌همین دلیل است که آن‌ها در پزشکی بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرند. مهم‌ترین ایراد این گروه از داروها آن است که گلوکوکورتیکوئیدها به‌علت توانایی تعدیل متابولیسم قند و چربی موجب ایجاد عوارض جانبی شدیدی می‌شوند: بیماران ممکن است دچار چاقی، هیپرتری‌گلیسریدمی، کبد چرب، فشار خون بالا و دیابت نوع ۲ شوند. درک این موضوع که گلوکوکورتیکوئیدها چگونه چرخه‌های ۲۴ ساعته‌ی فعالیت ژنی را در کبد و به تبع آن سطوح قند و چربی خون را کنترل می‌کنند، بینش‌های جدیدی در مورد کرونوتراپی و توسعه‌ی بیماری متابولیکی فراهم می‌کند. ما می‌توانیم ارتباط جدیدی را بین سبک زندگی، هورمون‌ها و فیزیولوژی در سطح مولکولی تعریف کنیم که نشان می‌دهد افراد چاق ممکن است در برابر ترشح روزانه‌ی هورمون‌ها یا داروهای گلوکوکورتیکوئیدی واکنش متفاوتی داشته باشند. این مکانیسم‌ها پایه‌ای برای طراحی رویکردهای درمانی آینده خواهد بود. این پژوهش در مجله‌ی Molecular Cell منتشر شده است.